ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ?

Δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται; Γιατί δεν ρωτάς; Έχεις βγάλει τα συμπερασματά σου και ντρέπεσαι να τα πεις. Γαιτί είσαι ανασφαλής. Φτιάχνεις σενάρια στο μυαλό σου. Ενώνεις σκόρπιες κουβέντες και σκόρπιες εικόνες, και λες έτσι θα είναι. Αυτό έγινε. Και βουλιάζεις στην απογοήτευση. Τα παρατάς όλα. Χάνεις την πίστη στον εαυτό σου. Αυτό το δυσάρεστο αίσθημα ματαίωσης... Αυτό που δεν περίμενες... Αυτό που οι άλλοι δικοί σου, γίνονται μόνο "άλλοι". Κανείς δικός σου. Αυτό που είναι κάτι σαν αδικία, σαν τιμωρία. Αδικείς τον εαυτό σου και οι άλλοι ακολουθούν. Πως να μην σε αδικήσουν όταν το κάνεις πρώτος εσύ;  Απλά ρώτα. Έτσι είναι; Τι έκανα λάθος; Και μπορεί η απάντηση να είναι εντελώς διαφορετική από αυτό που νομίζεις. Και κοιτάς σαν χάνος. Σαν βλάκας. Τι έγινε ρε παιδιά; Εγώ που ήμουν; Πώς έχασα το τρένο; Πώς έπεσα τόσο έξω; Μίλα! Ρώτα! Μπορεί η απάντηση να σου αρέσει ή τουλάχιστον να σε ξεμπλοκάρει...Και μια τελευταία συμβουλή: Μην παρασύρεσε!! Ποτέ δεν ξέρεις ποιος θέλει πραγματικά το καλό σου... Πυροτεχνήματα ερωτηματικών σκάνε πάλι στο κεφάλι σου!